بررسی عوامل اجتماعی مرتبط با میزان گرایش به ارتکاب جرم در مناطق ده‌گانه تبریز

در غالب شهرهای جهان جرایم معمول، تهدیدی جدی برای حیات تمامیت فردی و دارایی­های انسان­- ­هاست. وقوع بیش از حد این جرایم در محیط­های شهری نه فقط با اصول مسلم نظم اجتماعی تعارض دارند بلکه همراه خود ضایعات سنگین سختی و رنج انسان­ها، به هدر رفتن منابع اقتصادی، سرخوردگی شهروندان و وخامت کلی در کیفیت زندگی را به ارمغان می­آورند. این اثر با هدف مطالعه و بررسی عوامل اجتماعی مرتبط با میزان گرایش به ارتکاب جرم در مناطق ده­گانه تبریز انجام گرفته است. جامعه آماری این تحقیق ازکل جمعیت 1494998 نفری ساکن در مناطق ده­گانه شهر تبریز، جمعیت شهری 1216430 نفری بالای 15 سال ساکن در مناطق ده­گانه شهر تبریز می­باشد که با استفاده از فرمول کوکران و با روش­های نمونه­گیری تصادفی، تعداد 384 نفر به عنوان نمونه انتخاب گردیدند. روش تحقیق به کار گرفته شده پیمایشی بوده و با ابزار پرسشنامه اقدام به گرد­آوری داده­های اولیه گردید. نتایج آزمون فرضیات نشان داد که بین میزان فقر و میزان گرایش به ارتکاب جرم مقدار 547/0، بین میزان دین­داری افراد و میزان گرایش به ارتکاب جرم مقدار 617/0-­، بین میزان تراکم جمعیتی و میزان گرایش به ارتکاب جرم مقدار 296/0، بین میزان تراکم جمعیتی خلافکاران و میزان گرایش به ارتکاب جرم مقدار 569/0، بین میزان نابسامانی خانوادگی و میزان گرایش به ارتکاب جرم مقدار 705/0، بین میزان دسترسی به امکانات و فضاهای ورزشی- تفریحی و میزان گرایش به ارتکاب جرم مقدار 578/0- و بین سن افراد و میزان گرایش به ارتکاب جرم مقدار 113/0- رابطه وجود دارد. نتیجه رگرسیون برای فرضیه اصلی تحقیق نشان داد متغیر­های میزان نابسامانی خانوادگی با ضریب 353/0، میزان دین­د­اری با ضریب 223/0 و هم­چنین میزان فقر با ضریب 244/0 بالاترین تاثیر رگرسیونی را روی متغیر میزان گرایش به ارتکاب جرم دارند.